Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/127

Korax z Syrakuz wynalazł swoje „Sztukę wyrazów” (466), aby ułatwić ludziom obronę przed sądem. Rozwinął ją uczeń jego Tiziasz, który przeniósł się do Aten. Sycylijczycy mieli żywy temperament, jak Ateńczycy, skłonni byli do dyskusyi, żywi w odpowiedzi, a nigdy tak przygnębieni, żeby nie mogli żartować.”
 3. Gordyasz z miasta Leontiny w Sycylii, nie był ani sofistą we właściwem znaczeniu, ani nauczycielem retoryki jako sztuki. Był raczej mówcą, urodzonym, posiadającym dar świetnej ekspresyi poetyckiej, często nadętej. Gdy zwiedził Ateny w r. 427, kwiecista wymowa jego zrobiła furorę i stała się później pierwszem literackiem natchnieniem dla Izokratesa.
 4. Antifon (ur. 480) jest pierwszym na liście dziesięciu oratorów attyckich, skreślonej przez późniejszych krytyków greckich. Styl jego podobny do stylu Tucydidesa. Obydwaj reprezentują dawną attycką prozę. Styl ten jest wypracowany; posuwa się z powagą; wiele treści koncentruje w niewielu słowach; kontrasta słowne często są akcentowane. Jest w nim pewna surowa wielkość, poważny patos, pogarda dla wdzięku lub ozdoby kwiecistej, lecz także brak swobody, wdzięku i lekkości ruchu. Antifon był najzdolniejszym z dysputantów i adwokatów swego czasu, a w osobie jego przedstawia się nowa retoryka, jako potęga polityczna w Atenach. Brał on wybitny udział w rewolucyi czterechset, a gdy oni padli, został zabity przez lud (411) po mistrzowskiej obronie. Z 15 mów jego, które się przechowały, wszystkie mają do czynienia ze sprawami o zabójstwo; 12 z nich stanowią tylko studya, tworzące 3 gromady po 4, w których oskarżenia idą kolejno z obroną. Główną z 3 rzeczywistych mów jest „O zabójstwie Heroda,” obrona