Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/132

madzenia „O marynarce” (354), w sprawie „Megalopolis” (352) i „Rodejczyków” (351) ostrzegają Ateńczyków, iż powinni spotęgować swoje środki obronne, zaprzestać tyranii nad współplemiennikami, oraz we wszystkich wypadkach popierać sprawę wolności greckiej przeciwko despotyzmowi obcemu. Mowa nie wykończona ani wygłoszona „przeciwko Meidyaszowi” (349), który publicznie napadł Demostenesa, świadczy o nienawiści, jaką wywołał młody reformator.
 11. Gdy Filip macedoński rozciągnął stopniowo władzę swoją na wybrzeże Tracyi i Tessalii, Demostenes dostrzegł, iż przebiegły król ten stanowi groźne niebezpieczeństwo dla niezgodnych rzeczypospolitych greckich. Dziewięć mów jego „przeciw Filipowi,” tworzą dwie grupy: 1) „Pierwsza filipika” (351) żąda, aby wojsko wysłane było na brzegi Tracyi i aby obywatele brali w nim udział osobiście. Trzy mowy za „Olintem” (349) stają w obronie tego wielkiego miasta, połączonego w konfederacye z 32 innemi, które Filip zburzył w r. 348. Dotąd Filip był wrogiem obcym. Lecz od r. 346 stał się przedstawicielem potęgi greckiej przez dopuszczenie go do Rady Amfiktionów. 2) Mowy drugiej grupy mają do czynienia ze stronnictwem macedońskiem w samej Grecyi; są to: „O pokoju” (346), „Druga filipika.” (344), „O poselstwie” (343), „O Chersonezie” i „Trzecia filipika” (341). Stopniowo odsłonił Demostenes cały plan macedoński. W ostatniej chwili uzyskał dla Aten sojusz Bizancyum i Teb w ostatniej bezowocnej walce u Cheronei (338).
 12. W roku 336 Ktezifon zaproponował, aby państwo udzieliło Demostenesowi złoty wieniec honorowy. Eschines stawiał zarzuty prawne, lecz przegrał sprawę i opuścił Ateny. Na sądzie w r.