Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/135

kiem; niektórzy stawiali go wyżej od samego Demostenesa.
 17. Deinarchos, rodem z Koryntu, ostatni w szeregu Dziesięciu mówców attyckich, pozostawił trzy mowy, przeciwko „Demostenesowi,” „Arystogetonowi” i „Filoklesowi,” napisane wtedy, gdy oskarżano ich o przyjęcie daru od Harpalosa w r. 324. Był to surowy naśladowca Demostenesa, prawdopodobnie znacznie słabszy od Demadesa, stronnika Macedonii w Atenach, od którego pozostało kilku urywków. Demetriusz z Falery, uczeń Arystotelesa, reprezentuje upadek wymowy attyckiej w swoim stylu wykwintnie ozdobnym, „przekładając słodycz swoją nad powagę i godność swoich poprzedników.”
 18. Kiedy styl historyczny i krasomówczy formował się w ten sposób, filozofia znalazła także głos w Attyce. Dyalogi Platona, pomijając ich charakter naukowy, są arcydziełami geniuszu literackiego. Perykles umarł w jesieni 429 r.; Plato urodził się w lecie tegoż roku. Rodzina jego ojca, Aristona, należała do arystokracyi i wywodziła się od Kodrusa, ostatniego króla ateńskiego. Mając lat 20, Plato poznał Sokratesa, a miał 30, gdy nauczyciel jego poniósł śmierć w r. 399. Plato opuścił Ateny, a zabawiwszy przez jakiś czas w Megarze u Euklidesa (nie geometry), zwiedzić miał Cyrene i Egipt. Na murze świątyni u brzegów Nilu znajduje się napis, w którym dawny wędrowiec grecki zwiastuje, iż zwiedzał te miejsca „na wiele lat po boskim Platonie.”
 W r. 395 Plato wrócił do Aten. Dion, szwagier Dyoniziusza I z Syrakuz, spotkał Platona we Włoszech w r. 389 i namówił go, aby odwiedził tyrana. Plato dotknął w mowie swojej Dyoniziusza, który wydał go posłowi spartańskiemu Pol-