Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/142

gruntach Apollina licejskiego. Szkołę jego nazwano perypatetyczną wskutek spacerów w owem ogrodzeniu.
 Aleksander umarł w r. 323; teraz wybuchła niechęć Ateńczyków przeciwko Arystotelesowi. Oskarżono go o bezbożność; lecz on oddalił się przed sądem do Chalcydy w Eubei. Tu zmarł nagle w r. 322, mając lat 62, kończąc życie tak, jak je rozpoczął, w jednym roku z Demostenesem. Pisarze nieżyczliwi dla Arystotelesa opowiadają, że miał małe oczy, cienkie nogi, że jąkał się, ubierał się starannie i miał zbytkowny stół: z tego można wnosić, że nie dał poważnych powodów do oszczerstwa.
 30. Losy pism Arystotelesa stanowią treść opowieści, która, chociaż niezbezwzględnie pewna, opiera się wszakże na niejakiej powadze. Miał on pozostawić rękopisy uczniowi swemu Teofrastowi. Teofrast umarł w r. 287 i przekazał je Neleaszowi. Neleasz wziął je do Scepsie w Troadzie, gdzie schowano je w piwnicy, aby nie zostały wzięte do biblioteki w Pergamie. Około roku 100 po Chr. zostały sprzedane Apellikonowi, zamożnemu Ateńczykowi. W r. 86 prz. Chr. Sulla wziął Ateny, biblioteka Apellikona przeniesiona została do Rzymu i tu dzieła Arystotelesa zostały wydane przez Andronika z Rodos, W r. 220 prz. Chr., to jest w czasie, gdy rękopisy były schowane, w Aleksandryi spisany był katalog, wyliczający 146 dzieł Arystotelesa, których wcale dziś nie znamy prócz drobnych ułamków. Możliwie, iż są to stracone „Dyalogi,” które pisał w młodości, naśladując Platona, ale które chwali Cycero za ich styl potoczysty, gdy przeciwnie styl przechowanych dzieł jest suchy i nieopracowany.
 31. Arystoteles objął prawie całą wiedzę ludz-