Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/146

(Ibn Raszid) dał poznać dzieła Arystotelesa za pomocą komentarzy, które przetłómaczono na jezyk łaciński. Za staraniem św. Tomasza z Akwinu przetłómaczono dzieła Arystotelesa z greckiego na łacinę (1260–1270). Powaga jego uważana była za najwyższą do połowy XVI stulecia. Jego teorya wszechświata, która posłużyła za podstawę dla Ptolemeusza, została ostatecznie wyrugowana przez teorye Kopernika dopiero ku końcowi XVII wieku.
 38. Teofrast z Erezos na wyspie Lesbos (374–287), objął po Arystotelesie kierownictwo Liceum i podobnie jak nauczyciel jego uprawiał nauki fizyczne i moralne. Pozostawił on dwa dzieła botaniczne: „Badania nad roślinami,” w dziewięciu księgach i „Zasady życia roślinnego,” w sześciu księgach. Oba świadczą, że był bystrym spostrzegaczem. Jego „Charaktery” zawierają 30 krótkich szkiców, jak np. pochlebcy, samochwalcy, próżnego i t. d. Posłużyły one za wzór wielu pisarzom nowożytnym.
 39. Szkołę tak zwanych mniejszych sokratyków stanowili megarycy i cynicy. Pierwszą szkołę założył Euklides z Megary, znany z badań nad sprawą rozumowania, a zwłaszcza nad błędami. Drugą założył Antistenes; uważał on za cnotę zrzeczenie się naturalnych przyjemności oraz pogardę dla sztucznych form życia. Trzecią szkołę, cyrenaicką, założył Aristipp, który rozkosz uważał za cnotę. Lecz Akademia i szkoła perypatetycka zajmowały pierwsze miejsce aż do III stulecia, kiedy szerzyć się poczęły dwie nowe.
 40. Epikur (342–270) uczył w ogrodzie, w pobliżu Aten, że człowiek powinien szukać rozkoszy chwilowej, nie obawiając się ani bogów, ani śmierci, która jest tylko rozsypaniem się ciała na ato-