t. j. „zachowawca” (306–285), założył Muzeum, t. j. świątynię muz, przypominającą dzisiejsze uniwersytety. Gmachy jego zawierały galerye sztuki, biblioteki i sale jadalne. Wybitni uczeni mieszkali tam, a piękne ogrody o cienistych alejach, fontannach i posągach stały się miejscem odwiedzin aleksandryjskich poetów i uczonych. „Szkoła po szkole spacerowali tu, uczyli tu i śpiewali pod rozłożystemi kasztanami i klonami, palmami i drzewami figowemi”[1]. Biblioteka zawierała w swoim czasie 700,000 rękopisów; prawie wszystkie pisane były po grecku. A nawet po oblężeniu Aleksandryi przez Cezara, gdy część jej została
spalona, liczyła jeszcze 400,000.
6. W literaturze aleksandryjskiej, proza zajmuje pierwsze miejsce w dziełach wiedzy i erudycyi. Idealne formy dawnej sztuki greckiej nie mogły już być odtworzone w świeżości swojej. Poezya bądź naśladuje te formy w sposób uczony, bądź szuka nowości na ścieżkach lżejszych nastrojów.
7. Poezya uczona. — Kallimach (260) zostawił sześć hymnów do bogów oraz zbiór epigramatów. Słynne niegdyś elegie jego znane są nam tylko z urywków, lub tłómaczeń łacińskich Katulla, jak „Kędzior Bereniki.” Królowa Berenika poświęciła kędzior włosów świątyni. Zostały one skradzione, a poeta-dworak kaže im opowiadać, jak zostały przez bogów umieszczone wśród gwiazd. Owidiusz naśladował „Ibisa” Kallimacha, atak poetycki na ucznia jego Apolloniusza, oraz zapożyczył myśl swoich „Fasti” z jego „Aitia," czyli początków świętej tradycyi i zwyczajów. Apolloniusz Rodyjski (194) napisał „Argonautika,” poemat epicki
- ↑ Kingsley: «Hypathia.»
