20. Wszystko więc stopniowo ściągało się do Rzymu. Nauka 2 Aleksandryi i Aten zaniesiona tu była przez licznych uczonych greckich, znajdujących opiekę w rodzinach rzymskich. Zaczynając od r. 80 prz. Chr., literatura grecka, a zwłaszcza retoryka, stała się niezbędnym składnikiem wyższego wychowania rzymskiego. Historya i georafia kwitły również.
22. Diodor Sycylijski (40 przed Chr.) napisał historyą świata w 40 księgach do zdobycia Galii przez Cezara. Przechowały się tylko księgi 1–5, opisujące dawną, mityczną historye Assyryi, Etyopii i Grecyi, oraz księgi 11-20 od najazdu perskiego do 320, z urywkami. Ta „Biblioteka Historyczna” była, jak wskazuje sam tytuł, nie tyle pojedyńczym utworem, ile raczej zbiorem historyj, opartych na pracy poprzedników, a zgrupowanych dokoła punktu, uznanego przez Polibiusza za centrum interesów politycznych, t. j. Rzymu.
23. Historycy przestali teraz tworzyć dzieła oryginalne, obdarzone jednością artystyczną, jakiemi były historye Herodota i Tucydidesa. Celem ich było przedstawienie jaśniejsze lub w nowych połączeniach faktów nagromadzonych przez poprzedników. Usiłowanie to staje się źródłem bardzo użytecznych dzieł, znamionujących końcowe stulecia dawnej literatury.
