Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/162

cy olintyjscy skarżyli się Filipowi, że Macedończycy wyrzucali im, iż zburzyli rodzinne swe miasto. „Macedończycy są istotami grubiańskiemi — odpowiedział Filip — nazywają łopatę łopatą.”
 6. Diogenes Laercyusz, którego umieszczają zwykle na początku III-go stulecia, w swoich 84 „Życiach filozofów” opowiada o dawnych szkołach filozofii greckiej, o szkołach Platona i Arystotelesa, a najbardziej szczegółowo o Epikurze. Chociaż nie jest ani dokładny, ani wytworny, bywa często użyteczny, dostarczając wiadomości o pismach zaginionych.
 Flawiusz Filostrates (235 po Chr.) w „59 Życiach sofistów” daje cenny materyał do późniejszej historyi retoryki. W „Obrazkach” (Ejkones) opisuje 66 obrazów niby to z galeryi neapolitańskiej, najprawdopodobniej z własnej wyobraźni; chociaż retoryczne w pomyśle, są one ciekawe dla historyi sztuki. „Życie Apolloniusza z Tyany,” poświęcone jest owemu słynnemu mistykowi (około 50 po Chr.), który łączył pitagoreizm z magią wschodnią; w III stuleciu okazywano mu honory boskie. Cesarz Aleksander Sewer umieścił popiersie jego w swojem larium obok Abrahama, Orfeusza i Chrystusa.
 7. Geografia. Strabo (18 po Chr.) napisał geografię w 17 księgach, opisującą Europę (ks. 4–10), Azyę (11–16), Egipt i Libię (17). Więcej te poczucia literackiego, niż malowniczości; rozmaite miejscowości interesują go dlatego, iż były polem działania wielkich poetów. Pauzaniasz (160 po Chr.) dał opis podróży po Grecyi w 10 księgach, bardzo cenny dla szczegółów topograficznych oraz arcydzieł sztuki. Nieco w duchu Herodota, lecz z mniejszą prostotą i świeżością usiłuje on uwydatnić znaczenie religijne wszystkiego, co widzi