Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/171

rybołówstwa,” poemat epiko-dydaktyczny w 5 ks., opisujący zwyczaje ryb oraz sposoby ich łowienia. Jest również autorem poematu „O polowaniu,” którym posługiwał się Buffon. Nonnus na początku V stulecia odnowił na krótko poezye epicką. Jego „Przygody Dyonizosa” są powieścią o charakterze zmysłowym, żywą, lecz często nadętą i wykazującą smak egipski dla jaskrawych barw. Kwintus Smirneus (450 po Chr) napisał dalszy ciąg „Iliady” w 14 księgach, doprowadzając go do wzięcia Troi. Chociaż pozbawiony oryginalności poetyckiej, ma on wartość dla studyów homeryckich. Pod nazwiskiem Muzeusza (500 po Chr.) doszło do nas 340 wierszy bardzo pięknych, opisujących jak Leander przepływał Hellespont, aby widzieć się z Hero.
 22. Poezya mistyczna tworzy gałąź specyalną, w późniejszej literaturze greckiej. „Argonautika” (której nie trzeba mieszać z utworem Apolloniusza z Rodos), jest utworem epickim, zawierającym 1,384 wiesze, a napisanym prawdopodobnie przed r. 400 po Chr. w Egipcie. Opowiada on niektóre epizody z wędrówek Jazona. Orfeusz stanowi tu postać środkową; jego tajemnicza władza nad światem bogów, duchów i ludzi jest głównym motywem całości. „Litika” w 768 heksametrach, napisana prawdopodobnie wkrótce po śmierci Juliana (w r. 363), sławi własności czarodziejskie rzadkich i drogich kamieni, a broni magii wobec nieufności, która zaczęła ją otaczać. Ośmdziesiąt siedm „Hymnów,” zwanych niekiedy orfickimi, nie mają nic wspólnego z hymnami, o których dawni pisarze wspominają łącznie z rytuałem orfickim. Hymny te przedstawiają tendencye późniejszego neo-platonizmu, usiłującego wytłómaczyć dawne bóstwa greckie za pomocą abstrakcyjnych lub mi-