wać fanariotów, t. j. Greków konstantynopolitańskich, rządcami dwóch księstw rumuńskich: Wałachii i Mołdawii, a dwory tych książąt stały się ogniskami zachęty dla literatury greckiej.
Wreszcie na początku XIX stulecia zaczęła świtać nadzieja wolności. Przewidujący przyjaciele Grecyi, jak Koraes, dopomogli do odnowienia czystości i siły języka, aby uczynić go w ten sposób dzielniejszem narzędziem odrodzenia narodowego. Literatura nabrała nowej energii. W latach 1800–1801 pełniła ona rolę przygotowawczą; nie było jeszcze życia społecznego, do którego mogłaby być zastosowaną praktycznie. Wojna o niepodległość, która rozpoczęła się w r. 1821, doprowadziła 1827 do przywrócenia wolności części kraju. Grecya wyzwolona musiała przedewszystkiem zająć się organizacyą wykształcenia: pierwszym krokiem było wynagrodzenie straconego czasu przez tłómaczenie obcych dzieł na język grecki. W ciągu ostatnich lat dziesiątków pisarze greccy dali przyczynki do wszystkich niemal gałęzi literatury, zwłaszcza zaś do filologii, archeologii i historyi, a jest wszelka nadzieja, że literatura grecka będzie w dalszym ciągu wzbogacać język, który odziedziczyła[1].
28. Wielkie oryginalne dzieło umysłu greckiego w sztuce i literaturze wykonane zostało przed r. 300 przed Chr. Lecz szersza, chociaż mniej świetna działalność odsłoniła się przed nim później. Rzym, jak wyraża się jeden z poetów rzym-
- ↑ Doskonały przegląd literatury greckiej od r. 1453 do dziś dnia daje «Historya literatury greckiej» Rangabego (Berlin, 1877).
