Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/53

uczcie, dedykacya owa skierowana była naturalnie ku bogowi uczt. Lub też mógł wybrać którekolwiek z uprzywilejowanych bóstw miejscowych, lub wreszcie jakiekolwiek inne. Pindar mówi o „preludyach do Zeusa,” , których pieśniarze homeryccy (t. j. rapsodyści) snują często spójne pieśni swoje.” Nasze „Hymny homeryckie” są poprostu zbiorem podobnych preludyów, spisanych prawdopodobnie w Afryce do użytku rapsodystów. Dwie trzecie z nich kończą się wierszem, w którym mówi autor, że przechodzi teraz od boga do innego przedmiotu. Jeden (Nr. 8: Krótka modlitwa do Aresa) różni się od reszty charakterem i tonem. Wszystkie pozostałe mają charakter epicki. Większa część z nich opowiada jakiś epizod z życia bóstwa, do którego przemawia. Styl ich jest joński; lecz w niektórych miejscach można dostrzedz wpływ szkoły doryckiej (t. j. Hezyoda), tak np. w hymnie do Apollina pytyjskiego (Nr. 1 od wiersza 178 do końca), hymn do Pana (Nr. 19) i przemówienie do Apollina i muz (Nr. 25). W całym zbiorze niema prawdopodobnie dwóch preludyów, pisanych przez jednego poetę. Żadne z nich nie należy do najlepszych dni eposu jońskiego. Okres od r. 750–500 prz. Chr. oznacza ogólnikowo czas ich powstania, chociaż hymn do Hermesa jest późniejszego pochodzenia. Niewiele jest wcześniejszych od r. 660 prz. Chr.
 39. Pięć większych hymnów. Pierwszy hymn z tego zbioru składa się z dwóch oddzielnych preludyów: jedno do Apollina delijskiego (wiersze od 1 do 177), drugie do pityjskiego (w. 178 do końca). Pierwsze opowiada, jak Apollo urodził się w Delos i jak ustanowiona tam została wielka uroczystość na jego cześć. Drugie omawia, jak Apollo zeszedł z Olimpu, aby szukać przybytku na ziemi i jak