rąco Jończyków do zrzucenia jarzma najeźdźców. Muzyka fletu zarówno wojownicza, jak i pogrzebowa, łatwo naginała się do elegii wojowniczej.
7. Tyrteusz żył w czasie drugiej Messyńskiej wojny (685–668 prz. Chr.), był on Jończykiem, a może urodził się w Attyce i emigrował do Sparty. W poemacie pod tytułem „Dobry Rząd” (Eunomia) usiłował załagodzić niesnaski między Spartańczykami ci, których ziemie były spustoszone wskutek wojny, domagali się nowego podziału gruntów), przypominając, że prawa Sparcie nadał sam Apollo. Obaj królowie, starszyzna i lud tworzą całość, względem której wszyscy powinni być lojalni. W szeregu porywających pieśni elegijnych nawołuje Spartanów do walki na śmierć z Messeńczykami. W późniejszych czasach Spartańczycy śpiewali zwykle te pieśni, ułożone przez jońskiego barda przy ucztach obozowych. Tyrteusz pisał także pieśni wojenne, które śpiewali Spartańczycy, idąc w bój; mają one miarę anapestową. Jedna
z nich zaczyna się od słów:
| ||
Marsz, marsz, w bój, | dzielni Spar|ty syno|wie!
8. Archilochos (670 prz. Chr). Jończyk, rodem z wyspy Paros, przywędrował z całą kolonią na wyspę Tazos. Był to potężny geniusz, którego Grecy z doby klasycznej stawiali na równi z Homerem, Pindarem i Sofoklesem. Mieszkańcy wyspy Tazos toczyli częste wojny z Trakami, a Archilochos, sam będąc wojownikiem, śpiewał o wojnie w swoich elegiach. Posługiwał się elegią także do pieśni pogrzebowej w pięknym poemacie na śmierć męża siostry, który utonął w morzu. Lecz wrodzony talent ujawnił się szczególniej w poezyi jambickiej, którą uczynił sławną. Opowieść o tem, jakoby satyra jego jambicka skłoniła Neobulę i jej siostrę do samobójstwa (ojciec Neobuli, Lykambes, przy-
