Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/63

w wierszu jambickim, zwłaszcza zaś bajki o zwierzętach, zawierające zawsze w sobie trochę satyry. Pewien urywek jambicki Anchilochosa zawiera początek bajki o związku pomiędzy lisem a osłem. Aleksandryjski poeta Kallimachos, posługiwał się kulejącym jambem Hipponaxa, którego używał także Babrius (około 40 po Chr.) w swoim zbiorze bajek.
 13. Poezya liryczna w dzisiejszem znaczeniu wyrazu jest to poezya, którą można śpiewać z towarzyszeniem muzyki. Grecka poezya liryczna nietylko nadawała się do śpiewu z muzyką, lecz była od niej nieoddzielną. Poezya i muzyka tworzyły razem jedno dzieło sztuki. Wszyscy poeci liryczni greccy byli z konieczności do pewnego stopnia kompozytorami muzycznymi. Wyraz „liryka" nie był w użyciu u Greków. Mówili zwykle o poezyi melickiej, to jest o takiej, która się śpiewa, w odróżnieniu od tej, która się deklamuje jak epicka.
 14. Wynika stąd, że poezya liryczna Greków nie mogła stać się artystyczną, dopóki nie rozwinęła się muzyka. Pierwszą, wielką epokę w muzyce greckiej zaznaczyć miał Terpander, dając lirze siedm strun zamiast czterech (ok. 660 prz. Chr.), znamionuje to odkrycie oktawy; ponieważ bowiem ósmy ton powtarza pierwszy, narzędzie mające siedm tonów może odtworzyć całą skalę dyatoniczną. Grecy odróżniali odtąd trzy główne stroje czyli „harmonie" i cztery podrzędne. Siedmiostrunna lira mogła być nastrojona na każdy z nich. Rozróżnianie strojów odpowiadało różnicy między minorem a majorem, polegało ono na rozmieszczeniu półtonów w oktawie. Strój dorycki (minorowy, jakbyśmy powiedzieli) odpowiadał poważnym i wojowniczym melodyom; frygijski (o charakterze również minorowym) używał się do rzeczy namiętnych;