Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/68

 19. Anakreon z Teos, miasta na wybrzeżu jońskiem. Rozkwit twórczości ok. r. 530 przed Chr. Pisał w pospolitem narzeczu jońskiem, lecz pokrewny jest szkole eolskiej w przedmiocie i formie liryki swojej. Bawił przez jakiś czas u świetnego dworu Polikratesa, tyrana Samos, później w Atenach u Hipparcha, syna tyrana Pejzistratesa, w końcu zaś w Tesalii u książąt Aleuadów. Anakreon był poetą rozkoszy. Giętki joński charakter jego czynił go szczególniej zdatnym do wesołego towarzyskiego życia. Miłość, wino i muzyka stanowiły rozkosze jego. Życie upłynęło mu łatwo, a nie miał, zdaje się, innych ambicyj, prócz używania rozkoszy, ani innych smutków, nad utratę młodości. Nieliczne autentyczne urywki jego dzieł pochodzą z hymnów lub wierszy miłosnych i towarzyskich. Mają one styl czysty, lekki wdzięk, słodycz i nieco humoru satyrycznego. Zbiór, zawierający około 60-ciu urywków pod jego nazwiskiem, ułożony został w X-tem stuleciu. Fałszywe te anakreontyki, pochodzą prawdopodobnie wszystkie z doby chrześcijańskiej, a niektóre nie są wcześniejsze od roku 500 po Chr. Na ogół mają one mało zalet klasycznych; forma jest cokolwiek sztywna, wyobraźnia jałowa; lecz często są tak miłe i zgrabne, jak tylko może być dzieło wytwornej pracowitości.
 20. Poezya liryczna dorycka. Życie doryckie i eolskie w tem było podobne do siebie, że w obu krajach opierało się na rządach wojowniczej arystokracyi. Lecz państwo eolskie często ulegało namiętnym burzom: podobne do statku pędzonego przez burzę, do którego porównywał je Alceusz. Państwo doryckie miało za kotwicę wytrwałą wiarę ludu w bogów oraz zwyczaje, przekazane przez ojców. Rzeczpospolita dorycka była ciałem poli-