Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/69

tycznem, utrzymywanem przez karność wojskową, której z dumą ulegał każdy obywatel. Ścisła symetrya i majestatyczność cechowała ich religię, ich świątynie, posągi i poemata. Poezya liryczna Dorów była wyrazem ich życia we wszystkich jego objawach społecznych i towarzyskich. Liryk dorycki, nie podobny w tem do eolskiego, mało mówi o sobie samym. Śpiewa o świętych tradycyach narodu i sławie przodków, gdyż Dorowie gromadzili się ku uczczeniu bogów lub na pamiątkę jakiegoś zwycięstwa, na igrzyska atletyczne lub na uroczystość, przypominającą założenie miasta, czy też wielkie czyny żyjącego króla. W najwybitniejszej formie swojej liryka dorycka śpiewana była nie przez pojedyńczy głos, lecz przez chór.
 21. Z natury tej poezyi wypływa, że nie powinniśmy się spodziewać spotkać tu jednostek o tak wyraźnej osobowości, jak Alceusz i Safo. Mamy tu do czynienia nie z charakterami żywymi, lecz raczej z fazami rozwoju sztuki. Alkman ze Sparty (660 prz. Chr.) pisał hymny; pieśni przeznaczone do śpiewania podczas procesyi w świątyniach (prosodia), zwłaszcza zaś parthenia przez dziewice śpiewane; peany, t. j. śpiewy błagalne lub sławiące uzdrawiającą potęgę bogów; pieśni weselne i miłosne. Pierwszy nadał artystyczny formę liryce chóralnej, zarządzając, aby chór podczas śpiewu wykonywał kolejno ruchy wprawo (strophe — „krążenie") i wlewo (antistrophe), oraz układał śpiewy, które chór wykonywać miał złożone ze strof i antistrof, odpowiadających owym harmonijnym ruchom. Urywki jego mają szczególne znaczenie jako próbki narzecza doryckiego w odmianie jego lakońskiej czyli spartańskiej.
 22. Stezichorus z Himery w Sycylii (620 prz. Chr), którego prawdziwe imię było Tizias, lecz