Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/70

którego nazwano Stezichorus, t. j. kierownik chórów, dzięki biegłości jego, udoskonalił formę liryki chóralnej, dodając do strofy i antistrofy trzecią część, epod, którą chór śpiewał, stojąc w miejscu po wykonaniu ruchów wprawo i wlewo. Stezichorus opracowywał przedmioty epickie, jak np. legendy trojańskie w lirykach swoich. Stąd Horacyusz mówi o jego poważnej muzie. W starożytnym świecie krążyła opowieść, iż Helena, teraz już bogini, pozbawiła poetę wzroku za to, iż źle o niej mówił w pieśniach swoich, lecz wróciła mu go, gdy napisał odwołanie (palinodium), zaczynające się od słów: „Opowieść ta nie jest prawdziwą, ty nie poszłaś do Troi.”
 23. Arion (600 prz. Chr.), chociaż rodem Lesbijczyk, rodzajem twórczości należy raczej do szkoły doryckiej. Wielkiem dziełem jego było utworzenie dytyrambu, czyli hymnu chóralnego do Dionizosa, formy chóralnej wykończonej przez ustanowienie liczby (50) śpiewaków koła chóralnego, które śpiewało otaczając ołtarz, oraz przez dokładne rozdzielenie od siebie części śpiewanych i wykonywanych w akcyi. Przechował się urywek jego poświęcony Posejdonowi, opowiadający, jak sługi tego boga, delfiny, przyciągnęły łódź poety do brzegu, gdy zbłąkał się na morzu. Krążyła o nim baśń, że gdy złośliwi marynarze rzucili go w morze, został ocalony przez delfinów, oczarowanych jego śpiewem.
 Ibikus z Regium we Włoszech południowych (540 prz. Chr.), zbliżał się w twórczości swojej do Stezichorusa. Jego hymny chóralne opiewały bohaterskie wojny i miały styl epicki. Pisał także poemata miłosne. Powstała legenda, że Ibikus został zabity nad brzegiem morza i że zabójcy jego wykryci zostali dzięki żórawiom, które leciały za