Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/81

 7. Sztuki satyryczne. Satyrzy zachowali dawne miejsce w kulcie Dyonizosa. Gdy więc przedstawienie chóralne stało się bardziej artystycznem, urządzano specyalne zebrania dla przedstawienia tych istot. Chór przedstawiał wtedy satyry, jak w dawnych dniach dytyrambu. Cherylos z Aten (524–465) uważany jest za „króla przedstawień satyrycznych,” które następnie rozwijał Pratinas (500–460), Doryjczyk, mieszkający w Atenach.
 8. Eschylos, rzeczywisty twórca tragedyi, był Ateńczykiem rodem z Eleuzis. Urodził się w roku 525 prz. Chr. Rodzina ojca jego Euforiona była starożytna i poważana. Mając lat 25 (w r. 500) Eschylos współubiegał się z Pratinasem o nagrodę za tragedye; lecz głównym współzawodnikiem w młodości jego był Frynikos. Eschylos wprowadził zmianę, która dała początek dramatowi. Tragedya, którą zastał, składała się ze śpiewu chóralnego, od czasu do czasu przerywanego przez deklamacyą jednego aktora, lub przez dyalog między tym aktorem a przewodnikiem chóru. Eschylos wprowadził drugiego aktora. Dyalog stał się przez to niezależnym od chóru. Obaj aktorowie mogli teraz wykonać całą akcyą od początku do końca. Chór brał w niej udział, dając radę lub zachętę aktorom, lub też wyrażając uczucia, które wywołać mogą w widzach przedstawione wypadki. Dotąd dyalog był podrzędny śpiewowi chóralnemu. Teraz śpiew chóralny stał się podrzędny dyalogowi. Dramat był gotów; odtąd bowiem można było przedstawić całą akcyę jakby odbywającą się przed oczyma widzów. Posiadamy siedm wielkich tragedyj Eschylosa. Lecz aby je zrozumieć, powinniśmy wiedzieć, czem było przedstawienie w teatrze greckim.