Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/82

 9. Tragedya była wykonywana na trzech z czterech dorocznych świąt Dyonizosa: na mniejszych dyonizyakach, na leneach i na większych dyonizyakach. Lecz nową tragedyą wykonywano bądź na leneach, bądź na większych dyonizyakach. Pierwszą troską poety było utworzenie chóru. Każde święto wymagało kilku tragicznych chórów. Obywatele wybierani kolejno z dziesięciu tryb attyckich opłacali stroje i wykształcenie muzyczne chóru. Współzawodniczono o to, by uczynić jak najlepiej. Była to kosztowna, lecz bardzo popularna służba publiczna: chór kosztował niekiedy do tysiąca dwustu rubli, co odpowiadało sumie kilkakroć większej, niż dziś. „Choregos,” którego chór był najlepiej wyćwiczony i ubrany, otrzymywał nagrodę. „Ulica Trójnogów” w Atenach ozdobiona była licznymi pomnikami podobnych zwycięztw, a posiadamy dotąd piękny posąg Lizikratesa, Choregosa z r. 335 prz. Chr. Poeta, który chciał przedstawić tragedyą, zwracał się do głównego archonty, zarządzającego uroczystościami świątecznemi, z prośbą, o chór. Jeśli uzyskał zgodę, musiał się starać o aktorów i uczyć chór. W dawniejszej dobie sam poeta często wykonywał rolę; później państwo opłacało zawodowych aktorów, poeci zaś niekiedy ciągnęli losy o wybór głównego aktora, który sam sobie dobierał podrzędnych. Trzeciego aktora wprowadził po raz pierwszy Sofokles a, w r. 468 prz. Chr., a jedna z jego tragedyj „Edyp w Kolonnie” wymaga czterech aktorów. Nieme osobistości, jak straže, sługi i t. d. nie szły w rachubę. Role kobiet grali mężczyźni. Gdy główną postacią sztuki była kobieta, chór składał się również z kobiet, chyba że poeta chciał odosobnić bohaterkę, jak to widzimy w „Antygonie” Sofoklesa, gdzie chór składa się ze starców tebańskich.