Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/85

tragedyi greckiej nie dopuszczał ożywionej mimiki, któraby zresztą została dla widzów niedostrzegalną przy tak znacznej odległości. W tragedyi, jak „Edyp król,” gdzie Edyp wykłuwa sobie oczy, nie odbywa się to na scenie, lecz opowiada o wypadku posłaniec, następnie zaś przychodzi Edyp w odmiennej masce. Aktor tragiczny ubrany był tak, aby wydawać się większym od ludzkiego wzrostu; miał długą tragiczną maskę, wysoką perukę oraz obuwie o bardzo grubej podeszwie, czyli koturny. Aktorowie komiczni nosili pantofle.
 16. Strój aktora tragicznego był zwykle ten sam, który noszono podczas procesyi Dyonizosa: długa suknia w paseczki, spadająca do nóg, często wlokąca się po ziemi, z szerokim pasem zwierzchu; płaszcz jasnego koloru. Typ ten wspólny zmieniał się stosownie do stanowiska osób przedstawianych, lecz zawsze zachowywał charakter świąteczny. W klasycznej dobie tragedyi nie był nigdy innym tylko teatralnym. Częściowe zmiany sceny bocznej osiągały się za pomocą tak zwanych ,obracających się drzwi,” t. j. pryzmatów trójkątnych, umieszczonych na osiach po obu stronach sceny. Zmiana tylnej sceny nigdy nie miała miejsca w tragedyi, prócz „Ajaksa” Sofoklesa i „Eumenid,” a może i „Cheforów” Eschylosa, a wtedy podnoszono (nie spuszczano) kurtyny, aby ukryć tę czynność. Istniały urządzenia mechaniczne dla zawieszenia w powietrzu bogów, lub dla pokazania wnętrza domu przez otwarte drzwi środkowe.
 17. Budowa tragedyi. Pierwszą część dyalogu przed wejściem chóru nazywano prologiem. Śpiew wykonywany przez chór w chwili, gdy wchodził do orkiestry, nazywał się parodos. Każdy śpiew chóralny wykonany na miejscu nazywał się stazi-