Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/92

steczka Kolonos, w pobliżu Aten, tego samego, w którym każe spocząć znużonemu Edypowi w jednej ze swoich tragedyi, gdzie słowiki śpiewają w zielonych gajach, wierne ciemno-zielonym bluszczom, gdzie kwitną narcyzy oraz złote szafrany, gdzie tryskają kryształowe źródła, miejscowości, zwiedzanej przez boga Dyonizosa, a lubianej przez muzy. Sofokles miał lat 15, gdy Grecy zwalczyli Persów w wielkiej bitwie morskiej u Salamis i został wybrany na przewodnika peanu, śpiewanego przez chór chłopców wobec trofeów, wzniesionych na pamiątkę zwycięstwa. Uczył się od słynnego muzyka Lamprosa; w r. 468, mając lat 27, współubiegał się o nagrodę tragiczną z Eschylosem, który był o 30 lat starszy od niego. Izba podzielona była co do zdania. Prezydujący archonta pozostawił decyzyę Cymonowi, który właśnie powrócił po zwycięstwach w Tracyi, oraz innym dziewięciu dowódzcom. Przyznali oni nagrodę Sofoklesowi.
 29. Od tej chwili až do śmierci zostawał ulubieńcem Aten. Niemniej jak dwadzieścia razy dostał pierwszą nagrodę. O wartości utworów jego oraz jego współzawodników możemy sądzić z tego faktu, że „Edyp król” otrzymał tylko drugą nagrodę. W r. 440, po wielkim tryumfie, jakim było przedstawienie „Antygony,” został mianowany jednym z dziesięciu dowódzców, razem z Peryklesem, nad wojskiem, które miało stłumić powstanie w Samos. Jest to przykład zaszczytu, okazanego przez Ateńczyków geniuszowi poetyckiemu, a w tym wypadku prawdopodobnie także dowód powszechnego zaufania do praktycznych zdolności poety. Jedyna chmurka szczęśliwego życia jego była, zdaje się, przemijająca. Syn jego, Jofon, dotknięty faworyzowaniem przez Sofoklesa syna i wnu-