Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/93

ka z drugiego małżeństwa, miał go oskarżyć jako niezdolnego do rządzenia majątkiem. Opowiadają, iż Sofokles zwalczył posądzenie to, odczytując chór z „Edypa w Kolonos,” w którym sławi rodzinne miasto.
 30. Geniusz, piękność, łagodność charakteru i zamożność kazały Ateńczykom widzieć w Sofoklesie ulubieńca bogów. W młodości swojej śpiewał pean, który stanowił wstęp do wielkości Aten; a umarł w r. 405, przed samym końcem tej świetności w bitwie u Egospotamos. Umarł w poręmówił o nim jeden z poetów, — nie doznawszy nic złego. Arystofanes zaś w utworze, napisanym w tym czasie, przedstawia Sofoklesa w królestwie podziemnem, stojącego zdala od szumnych kłótni zmarłych, „wdzięcznego wśród cieniów, jak wdzięcznym był wśród nas”.
 Ubóstwienie po śmierci było w Grecyi tem samem, co kanonizacya u nas. Zaszczyt ten przypadł Sofoklesowi; Ateńczycy naznaczyli coroczne ofiary na jego cześć.
 31. W ciągu 60 lat Sofokles napisał więcej od stu tragedyj, z których pozostało tylko siedm. „Trachianki”, nazwane tak dlatego, że chór w tej tragedyi składa się z mieszkanek Trachii i Tessalii, opowiadają, o tem, jak Dejanira, mieszkając w Trachis, dowiaduje się, iż Herakles zakochał się w Jole i posyła mu suknię, napojoną krwią centaura Nessosa, nie wiedząc, iż jest to niewinna miłość; jak Herakles w mękach śmiertelnych, spowodowanych przez truciznę, każe synowi swemu zanieść siebie na górę Eta i łożyć na stos pogrzebowy; jak, otoczony niebieskim płomieniem przyjęty jest do grona bogów. Powątpiewano niesłusznie, iż tragedya ta jest pióra Sofoklesa. Chociaż słabsza od niektórych innych, jest ona wszak-