Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/98

mokracya, która powstała podczas wojen peloponeskich, nie przypadała mu do gustu; mówi więc o drobnych rolnikach, trzymających się zdala od zgromadzeń publicznych, jako o jedynych, którzy mogą ocalić kraj.” Na ogół nie dziwimy się, że musiał opuścić Ateny około r. 409 i udać się do Macedonii do króla Archelausa, któremu winszuje pozbycia się rozbójników. Tu umarł Eurypides w r. 406, na kilka miesięcy przed Sofoklesem, który uczcił pamięć kolegi, zabraniając aktorom wkładać wieńce i świetną odzież na najbliższem przedstawieniu.
 38. Z 92 dramatów, które przypisywano Eurypidesowi, 75 (w tej liczbie ośm satyrycznych utworów) uważane były przez dawnych krytyków za autentyczne. Do nas doszło 17 (18 — licząc „Cyklopa”). Najdawniejszym z nich była „Alcesta” (438). Treścią jej śmierć Alcesty, poświęcającej się dla ocalenia męża Admeta, a wskrzeszonej przez Heraklesa. „Medea” (431) jest księżniczką Kolchidy, która z miłości dla Jazona wskazała mu, jak zdobyć złote runo i uciekła z nim; lecz on ją opuścił dla Ocydy, córki Kreona, króla Koryntu. Medea przy pomocy czarów zabija jego narzeczoną, zarówno jak i swoje dzieci, które miała z Jazonem i udaje się do Aten, lecąc w czarodziejskim rydwanie. „Hipolit” (428) uzyskał pierwszą nagrodę. Opowiada, jak syn Tezeusza przeklęty został przez ojca, fałszywie oskarżony przez macochę Fedrę o targnięcie się na jej honor, oraz jak Tezeusz, będąc obecnym przy śmierci syna, zbyt późno poznaje prawdę przez usta Artemidy, bogini czystości. W sztuce tej znajdujemy wzmiankę o niedawnej śmierci Peryklesa w r. 429. Racine opracował ten wątek w swojej „Fedrze.” „Hekuba” (425) przedstawia zemstę