Ta strona została przepisana.
I szło dziewczątko moje ciche,
Tak pełne blasku i uroku,
Iż śród rozkosznych nimf natłoku
Zdało się jedno czystą Psyche.
Na płaskorzeźbach Grecyi staréj
Myt cudny mistrze wyrzezali:
Amor motyle skrzydła pali,
Jak duszę namiętności żary.
I ze mną nie wiem co się stało?
Jaki mi demon wstąpił w serce,
W złego zmieniając je szydercę,
Żem dręczył mą ptaszynę białą?
Lecz ta przeczysta w swym rozkwicie,
Spokojna, niby marmurowa,
Spojrzała na mnie jak królowa:
„Gdy takie dziś — jak zeń snuć życie?“
I nie spłonęły śnieżne lica,
Rzęs nie spuściła, ani zbladła,
Gdy, niby lilia z wód zwierciadła,
Z ust wyszła serca tajemnica.
Kochała — i jak kwiat, co słońca
Piosenką witać rad świtanie,
Ona miłości na spotkanie
Szła czysta, śmiała i wierząca.
_37.jpg&oldid=3230281){kind=link}