Ta strona została przepisana.
X.
I co się stało? Jaką mocą
Twoje rozwarły się ramiona?
Kto mi cię z serca i od łona
Wziął — mnie rzucając tak sieroco?
Dotąd w zwątpieniu i rozpaczy
Pytam i nie mam odpowiedzi:
I próżno myśl w tym mroku śledzi,
Zagadki nic mi nie tłómaczy...
Bom mógł uwierzyć, że bez siły
Ręce przy pracy nam opadną,
Że — jak ciśnięty w rzekę na dno
Kamień — los pchnie mię w cień mogiły;
Że wiosną może wyschnąć gleba,
A wroga dłoń krew z żył wytoczyć,
Język oniemieć, wzrok się zmroczyć,
Że ustom może zbraknąć chleba;
_45.jpg&oldid=3230300){kind=link}