Strona:PL Jerzy Żuławski-Na srebrnym globie 148.jpeg

dostaniemy się na Mare Frigoris. Słuchał, jakby nie rozumiał tego, co mówią.
 — A tak — rzekł wreszcie — tak, tak... mnie się śniło, że byłem na Ziemi.
 Następnie zwrócił się do Marty:
 — Marta! opowiadaj jak to jest na Ziemi.
 I Marta zaczęła opowiadać: Na Ziemi jest powietrze błękitne, a po niem chodzą chmury. Na Ziemi jest dużo, dużo wody, całe ogromne morze. Na wybrzeżu morza jest piasek i muszle różnokolorowe, a dalej są łąki, na których kwitną takie wonne, słodkie, wilgotne kwiaty... Za łąkami znowu są lasy, pełne różnych zwierząt i śpiewających ptaszków. Gdy wiatr zawieje, to morze huczy szeroko i lasy szumią i trawy szeleszczą.
 Tak opowiadała z dziecinną prostotą, a my słuchaliśmy jej słów, jak najpiękniejszej, czarodziejskiej bajki... Chory poruszał z lekka wargami, jakby za nią powtarzał: a lasy szumią, a trawy szeleszczą...
 — My tam już nie będziemy — rzekł wreszcie głośno.
 Odpowiedziało mu nagle łkanie Marty. Nie mogła się już powstrzymać. Czoło oparła o brzeg hamaku i trzęsła się cała w nieutulonym, strasznym, rozpaczliwym płaczu.
 — Cicho, cicho — mówił Tomasz, dotykając zlekka dłonią jej włosów. Ale i jego lęk zaczynał ogarniać. Zwrócił się twarzą ku nam i zaczął znów mówić głosem urywanym i jakby z trudem wydobywającym się z piersi:
 — Ratujcie mnie! miejcie litość! ratujcie! Ja nie chcę umierać! tutaj nie chcę! Tu tak strasznie! ratujcie mnie! Ja chcę... żyć, jeszcze... żyć... Marta...
 Rozpłakał się, jak kobieta, a płacząc wyciągał jeszcze ku nam chude, błagalne dłonie.
 Cóżeśmy mu mieli odpowiedzieć? jak go ratować?