Strona:PL Jerzy Żuławski-Na srebrnym globie 152.jpeg

 — Patrz, patrz! tam jest Travancore, — zawołał chory.
 — Tam jest Travancore — powtórzyła Marta, jak echo.
 — Tam byliśmy szczęśliwi...
 — Tak, szczęśliwi...
 Chory zaczął się znowu niepokoić.
 — Marta! czy ja tam pójdę po śmierci?... Bo widzisz, ja nie chcę... błąkać się tutaj... po tej pustyni... w tem mieście umarłych... Marta, czy ja tam pójdę?...
 Marta milczała, schyliwszy głowę, a Tomasz począł znów nalegać...
 — Marta, czy ja tam pójdę... po śmierci?... na Ziemię?
 Kurcz bólu wykrzywił twarz dziewczyny, ale się przemogła i odpowiedziała cicho, głosem pełnym łez...
 — Pójdziesz, na chwilę, na dzień ciszy... Potem powrócisz do mnie.
 Oczy zachodziły mu już bielmem śmierci; dłonie bezwładnie opuszczonych rąk były sine i zimne. Drgnął jeszcze raz i szepnął ledwo dosłyszalnie:
 — Marta, jak to jest na Ziemi...?
 Marta zaczęła znów opowiadać o morzu, o łąkach, o kwiatach, a jemu na ustach osiadał jakiś bolesny lecz spokojny uśmiech i oczy przymykały się zwolna.
 Rozwarł je jeszcze raz na chwilę, spojrzał na Ziemię i na słońce, jaśniejące już tylko wązkim rąbkiem nad pustynią, westchnął lekko i skonał z ostatnim błyskiem gasnącego dnia.
 Gwałtowny, szalony płacz Marty rozległ się w nagle zapadającym mroku.
 Po ciemku już wykopaliśmy grób i przysypaliśmy mu piaskiem oczy.
 I znowu jesteśmy w drodze od dwudziestu blizko godzin.
 Posuwamy się po równej, piaszczystej pustyni. Minęliśmy