Strona:PL Jerzy Żuławski-Na srebrnym globie 269.jpeg

dużą świecącą banię, a skąd ty, wuju, podobno przybyłeś tutaj — prawda?
 — Tak, to jest na Ziemi, skąd ja przybyłem i skąd wogóle ludzie pochodzą.
 Chłopak spojrzał na mnie, jakby się wahał, czy ma powiedzieć to, co myśli, a wreszcie odezwał się z zafrasowaną miną:
 — Ale ja nie wiem, wuju, czy to wszystko jest prawda...
 Dotknęła mnie ta uwaga, tak zresztą naturalna u dziecka, któremu się opowiada o rzeczach, dziejących się na odległej i raz tylko przez nie widzianej planecie.
 — Czy przekonałeś się kiedykolwiek, abym mówił nieprawdę?
 — Nie, nie, nigdy! — zaprzeczył żywo, poczem dodał znów ciszej:
 — Ale teraz nie mogę się przekonać, że mi mówisz prawdę...
 Wyjąłem z kieszeni zegarek.
 — Wiesz, co to jest? zegarek... Czy myślisz, że ja, albo Piotr, albo matka twoja potrafimy zrobić taką maszynkę? Widzisz także książki, których my nie drukujemy; narzędzia astronomiczne, nie przez nas zbudowane. Otóż skądżeby się to wszystko tutaj wzięło, gdybyśmy tego byli nie przynieśli ze sobą ze Ziemi? A jeśli z Ziemi przybyliśmy tutaj, to musimy przecież wiedzieć, jak tam jest i co tam było.
 Chłopiec zamyślił się.
 — To ja już wierzę wujowi, ale... po coście wy tu przybyli na Księżyc, kiedy wam na Ziemi było dobrze, jak słyszę?...
 — Pocośmy przybyli? Tak... Widzisz, chcieliśmy wiedzieć, jak to jest na Księżycu.
 — Ale ja, prawda? ja się nigdy nie dostanę na Ziemię? co?
 — Nie, nie dostaniesz się nigdy.