Strona:PL Jerzy Żuławski-Zwycięzca 085.jpeg

spokojnie śmierci. Spostrzegł go z dołu Zwycięzca i począł wołać, aby uchodził przed pożarem, obiecując mu życie i zdrowie. Morzec wahał się przez chwilę, obietnicy snadź nie dowierzając, gdy jednak Marek powtórzył zapewnienie, wyciągnął pęk lin z ukrycia i uwiązawszy je u balustrady, spuścił się z płonącej baszty w sam środek ludzkiego tłumu. Widząc go zawieszonym w powietrzu, kilku łuczników napięło cięciwy, biorąc go już na cel niechybnym strzałom, ale Marek powstrzymał ich dość wcześnie, nakazawszy szacunek dla swego przyrzeczenia.
 — Jest moją własnością ten morzec, — wołał, — kto go tknie, moją własność naruszy!
 Tymczasem on dosiągł już ziemi, ale nie wierzył jeszcze w swe ocalenie, bo nie oddalał się od płonącej baszty, śledząc jeno nieufnem okiem otaczających go ludzi.
 Zbliżył się Elem ku niemu.
 — Chodź, psie parszywy, do Zwycięzcy, — rzekł.
 Morzec mruknął coś, ale ruszył posłuszny za arcykapłanem wśród rozstępujących się z wyrazem wstrętu i nienawiści ludzkich szeregów.
 Marek, siedząc wciąż na ziemi, dał mu znak, aby się zbliżył.
 — Panie, jest nie związany, miej broń w pogotowiu, — ostrzegał Elem.
 Jeret, który powrócił był właśnie od okrętów, zaśmiał się.
 — Lepiej go związać odrazu, — rzekł rzucając pętlę, aby pochwycić w nią szyję morca.
 Było już jednak za późno. Nuzar, odbiwszy powróz lewą ręką, wyciągnął nóż prawą w zanadrzu dotychczas ukrytą, i błyskawicznym ruchem rzucił się na Zwycięzcę, godząc w jego obnażoną szyję.
 Zwycięzca uchylił się przed ciosem i pochwycił uzbrojone ramię morca, wznosząc go wysoko ponad głowę. Nuzar chciał