Strona:PL Jerzy Żuławski-Zwycięzca 120.jpeg

 — Jeżeli nie można znaleść innych, którzyby go lepiej znali...
 — Stanie się, jak Wasza Wysokość każe.
 — Chciałbym jednak wiedzieć, gdzie przebywa, — rzekł Elem po chwili.
 Sewin spojrzał mu w oczy i skłonił głowę na znak, że zrozumiał.
 Arcykapłan wstał i poszedł ku szerokiemu oknu, otwierającemu się na plac przed świątynią. Tu — na obszernej wolnej przestrzeni ćwiczyli się właśnie żołnierze pod wodzą Jereta w używaniu nowej palnej broni, sporządzonej przez zaufanych robotników, którym Zwycięzca powierzył tajemnicę wyrobu tego strasznego narzędzia. Elem nadsłuchiwał przez jakiś czas łoskotu bijących w tarcze strzałów i krzykliwego głosu komendy, a potem zwrócił się znów do oczekującego w pokorze Sewina.
 — Kogo ci ludzie słuchają? — zapytał znagła.
 — Wasza Wysokość jest władającym arcykapłanem...
 Elem przerwał mu niecierpliwym ruchem ręki.
 — Sewin, kogo ci ludzie słuchają? Zwycięzcy czy Jereta?
 Sewin wzruszył ramionami.
 — Nie wiem.
 — Więc powinieneś wiedzieć!
 — Jak Wasza Wysokość każe. Ale...
 — Co chciałeś powiedzieć? mów?
 — Nie wiem, jak to Waszej Wysokości rzec... Może lepiejby było, gdyby Zwycięzcy słuchali, a nie Jereta?...
 Pan i zausznik spojrzeli sobie znowu w oczy.
 — Myślisz, że Jeret?...
 — Tak, Wasza Wysokości. Dzisiaj jest jeszcze bezwzględnie Zwycięzcy oddany, ale wzbiera w nim żal z powodu tej dziewczyny i może kiedyś, z czasem...
 Elem nie śpieszył się z odpowiedzią. Ważył coś w myśli długo, patrząc przez okno, jak pod uderzeniem kul rozkrusza