Strona:PL Jerzy Żuławski-Zwycięzca 136.jpeg

czerniałą równinę zwieszone... Od morza chłód już szedł przedwieczorny.
 Marek zerwał się nagle i usiadł.
 — Pójdźmy, — rzekł.
 Dziewczyna poruszyła się leniwie.
 — Jak każesz, panie...
 Wzniosła ręce, aby zebrać rozwiązane włosy, ale sypkie złoto wymykało się jej z drżących palców i błyszczało w słońcu na ramionach, na barkach, na twarzy... Opuściła dłonie bezradnie. Głowa przechyliła jej się nieco w tył, dotykając prawie piersi Markowej. Pobladła nagle i przymknęła powieki, zlekka usta rozchylając.
 — Czy ty jesteś bogiem, panie? — szepnęła sennie.
 Marek uczuł, że skroń jej, w tył podana, musnęła mu wargi...
 Na dole — gdzieś na wybrzeżu, daleko, ozwał się twardy dźwięk trąby. Marek jednym skokiem zerwał się na nogi. Dziewczyna z cichym jękiem opadła mu twarzą na stopy, ale on już patrzył ku miastu, ku morzu. Pobudka ozwała się znowu, słychać ją było w ciszy wyraźnie.
 — To moja godzina, — rzekł Marek. — Wzywają moich żołnierzy.
 Schylił się i podjął leżącą dziewczynę.
 — Ihezal, słuchaj, jeślibym nie wrócił...
 Patrzyła mu w oczy.
 — Jasny jesteś i jak płomię okrążysz glob księżycowy! Morze cię poniesie i wichry, szczęk i pioruny pójdą za tobą; strach ci będzie za gońca, strach wołający wielkie święte twe imię! A którzy padną, błogosławieni będą, że padną przy tobie, a którzy przeżyją, wołać będą: »Chwała Zwycięzcy...« A ja...
 Głos jej się w piersi zaparł, poruszyła bezdźwięcznie ustami — i nagle wybuchnęła spazmatycznem łkaniem.
 Trąba zagrzmiała po raz trzeci: wzywano teraz Zwycięzcę, aby sprawiał woje do drogi.

---