Strona:PL Jerzy Żuławski-Zwycięzca 159.jpeg

 Dziewczyna słuchała tego potoku chrapliwych słów w dziwnem oszołomieniu, nie śmiejąc nawet oczu oderwać od postaci szerna, który wydał jej się nagle nietylko straszną, ale zarazem i wyższą jakąś istotą... On snadź to zauważył, bo oczy błysnęły mu dumą nieposkromioną, zgoła nieprzystojną dla jeńca i mówić znów począł szyderczo:
 — I cóż z chwilowej przewagi waszego Zwycięzcy? Jeśli nie powróci na Ziemię, to zdechnie tutaj, a wy — mimo broń piorunową — służyć nam będziecie po staremu!
 Urwał nagle i wpił urokliwe oczy w twarz mieniącą się dziewczyny.
 — Służyć nam będzie plemię człowiecze, — rzekł, — z wyjątkiem tej, która zechce zostać panią i pójdzie za szernem dobrowolnie w miasto cudowne, na górach zbudowane, aby tam z nim królować i mieć morców od psów posłuszniejszych i ludzi do usługi jeńcami pobranych — i skarby nieprzebrane, od gwiazd ciemną nocą wyiskrzonych jaśniejsze! Królować będzie ludzka kobieta, przez szerna wybrana, — królować będzie od chwili, kiedy pozna i zrozumie, że niema zła ani dobra, które ludzie słabi wymyślili, niemasz słuszności ani krzywdy, zasługi ani nagrody, kary ani grzechu, jeno moc jest jedna, w najwyższym tworze świata, w szernie wszystkomyślącym zawarta!
 Oniemiała, przerażona Ihezal wysiłkiem słabnącej woli wstecz się cofała, drżąc na całym ciele w dziwnem, niepojętem dla siebie samej uczuciu...
 — Pójdź! — zawołał Awij.
 Krzyknęła głośno i ku drzwiom się rzuciła. Na schodach upadła wyczerpana, wybuchając spazmatycznym płaczem.
 Kiedy przyszła wreszcie do siebie, posłyszała liczne głosy ludzi, wypełniających świątynię. Ulgę jej to sprawiło, że nie jest sama, i uniósłszy się, pobiegła z radością niemal zmieszać się z tłumem.
 Na kazalnicy, pustej oddawna, stał znowu arcykapłan — Elem i opowiadał zgromadzonym słowa poselstwa od zwycię-