Strona:PL Jerzy Żuławski-Zwycięzca 254.jpeg

byli skazańcami, a on sędzią, los ich w ręku trzymającym. Elem jeno zachowywał jeszcze pozory mocy i godności.
 — Wiedz — rzekł do byłego wielkorządcy, — że bracia twoi w zamorskim kraju są pokonani i zniszczeni na wieki. My jednak chcemy litosierdzie łaskawe okazać nad nimi, zwłaszcza nad tobą...
 Przerwał na chwilę, aby zaczerpnąć oddechu, którego w piersi mu brakowało.
 Wtedy szern niespodziewanie zapytał:
 — Czy daleko od wałów waszego miasta są zwycięscy szernowie? Widzę bowiem po was, że się boicie — i barwne szaty nie mogą zakryć podłych strachów waszych.
 Zaległo głuche milczenie.
 Elem oprzytomniał pierwszy i uniósłszy się nieco na siedzeniu, odezwał się, jakby nie zauważył hardego szyderstwa w głosie skrępowanego szerna:
 — Istotnie niedobitki waszego rodu, pogromem przepłoszone, wpadły tu do naszego kraju, ale gotów jestem nawet darować im życie...
 — Ha, ha! — zaśmiał się szern.
 — Tak, darować im życie, jeżeli...
 — Co?
 — Zechcą ustąpić.
 — Ha, ha, ha!
 Twarz Elema sposępniała.
 — Inaczej zginiesz ty, nim oni murów miasta dosięgną.
 — Czego chcecie ode mnie?
 — Ostrzeż ich, napisz, powstrzymaj... Jesteś tu naszym zakładnikiem. Wyślemy posła...
 — Kto z was pójdzie z mojem poselstwem?
 Zrobiła się cisza. Nikt nie dawał odpowiedzi i nikt nawet myślą nie szukał śmiałka, któryby się odważył posłować, wiedząc, że idzie na pewną śmierć i na męki. Awij to zrozumiał.
 — Uwolnijcie mnie, — rzekł.