Strona:PL Jerzy Żuławski-Zwycięzca 263.jpeg

ich świeciła, i będą panami do skończenia czasów, kiedy Wielka Pustynia wypije morze i Księżyc cały pochłonie...«
 Ihezal bezdźwięcznie poruszyła wargami.
 — Pójdź bliżej, — rzekł znowu szern po chwili, nie spuszczając z niej wzroku.
 Zachwiała się, ale posłuszna postąpiła kilka kroków.
 — Bliżej.
 Postąpiła jeszcze, — już tylko pół kroku ją od niego dzieliło.
 — Litości...
 — Rozetnij sznury, — rzekł Awij.
 Mechanicznym, bezwolnym ruchem podjęła sztylet i chyląc się do nóg potwora, zaczęła przecinać krępujące je więzy.
 — Ręce...
 Wyprostowała się i wolno, jak gdyby sennie, wraziła ostrze sztyletu między dłoń szerna i żelazny pierścień na ścianie. Awij miał jedną rękę już wolną. Nie sięgnął jednak po sztylet, aby sobie i drugą uwolnić, jeno powtórzył tym samym cichym, rozkazującym głosem:
 — Dalej, i drugą...
 Ihezal przecięła sznur.
 I nagie uczuła, że jakaś straszliwa czarna masa na nią się zwala. Chciała się bronić, chciała odeprzeć ciężar rękoma, sztyletem pchnąć, ale z dłoni jej jak liść zwiędły wyleciał, a w tej chwili dwa skrzydła szerokie, wzniesione, gdzieś w górze nad jej głową zatopotały i opadły na nią, spowijając miękko... Uczuła ręce straszliwe, ślizgające się po jej bokach i szukające wśród sztywnych fałdów szat ciała żywego — a potem na obnażonych biodrach dotknięcie zimnych, ślizkich dłoni. — Nagła noc ogarnęła jej głowę, żar w ustach i krtani, ból — jakiś potworny, nieludzki, straszliwy ból, który skręca jej mięśnie i wnętrzności, ból tak ohydny, że aż do dzikiej rozkoszy podobny...
 Upadła bez przytomności.

---