Strona:PL Jerzy Żuławski - Kuszenie szatana.djvu/012

a litością na znój nieznającego spoczynku wędrowca, którego chód ciągły, do wysilonego biegu podobny, mącił sam jeden nieruchomą ciszę odwieczerza.
 Wreszcie, gdy tamten był już blizko, zagadnął go znienacka:
 — Dokąd idziesz tak spieszno?
 Szatan przystanął i odparł, pot ocierając z czoła:
 — Idę zawsze. Przed wieczorem muszę być w onem mieście, które widno tam w dole...
 Człowiek patrzył nań w milczeniu chwilę niejaką, aż smutek przyćmił jasne jego źrenice.
 — Ty jesteś Szatan? — rzekł wreszcie.
 — Tak.
 Rzekłszy to, chciał iść dalej, lecz Człowiek zastąpiwszy mu, ozwał się głosem smutnym lecz słodkim, jakoby wianie wiatru od morza w dzień upalny:
 — Widzę, że jesteś znużony. Usiądź a odpocznij. I tobie się pokój należy.
 Szatan się zdumiał.
 — Nie mówił tak do mnie jeszcze nikt, — rzekł. — Ja nie wiem, co jest odpoczynek... Puść mnie, abych szedł dalej. Przecz mię zatrzymujesz?
 Człowiek lepak, uniósłszy dłoń białą ku wie-