Strona:PL Jerzy Żuławski - Kuszenie szatana.djvu/047

tek dokoła młodych a zwiędłych już ust — i gorączkę niemocy wyzierającą z bladych oczu.
 Kamil tymczasem powtórzył znowu:
 — Czy go znajdę...?
 — Na tej drodze, którą idziesz, z pewnością nie! — zawołał Zygmunt. — Wdzierając się na szczyty gór, szukając burz morskich lub gwaru stolic świata...
 Po ustach Kamila przebiegł lekki uśmiech:
 — Czy ty wiesz, czego ja na tych górach szukałem? Czy ty wiesz, przed czem ja uciekałem na bezgraniczne morza i w dziewicze puszcze Indyj? Czy ty wiesz, że czasem — aby być spokojnym — trzeba naprzód uciec przed samym sobą?
 Zygmunt wzruszył ramionami:
 — Nie rozumiem.
 — Wspomnieliście rzecz niedobrą, — dodał Kamil po chwili, — nie lubię o niej mówić ani myśleć.
 Władysławowi zdawało się, że zaczyna tego człowieka pojmować. Wyobrażenia niejasne jeszcze i mętne nabierały w jego umyśle powoli kształtu i odbijały od szarego tła. Mimowoli, mechanicznie powtórzył ostatnie słowa Kamila:
 — Uciec przed samym sobą...