Strona:PL Jerzy Żuławski - Kuszenie szatana.djvu/054

nę z takich zagadek przed sobą... Dziecię jeszcze, dziecię, kobieta, sfinks, natchnienie dla artysty i śmierć dla człowięka!
 Umilkł, oddychając głęboko.
 Zygmunt spojrzał przelotnie we wskazanym kierunku i wzruszył ramionami.
 — Dziecię i nic więcej, — rzekł i począł bębnić palcami jakiegoś walczyka, wpatrując się w rzeźbiony gzems werandy.
 Władysław natomiast, spojrzawszy raz, nie mógł już wzroku oderwać.
 Na złotem tle ogromnej zorzy zachodzącego słońca rysował się przed nim delikatny profil dziewczęcy, niby ciemna sylwetka, rzucona w morze barw i światła.
 Włosy jej prześwietlone promieniami, tworzyły dookoła małej, kształtnej głowy jasną aureolę, do garści iskier rozsypanych podobną.
 Patrzała przed siebie — na ciche jezioro — szeroko rozwartemi oczyma, a nozdrza jej lekko się rozdymały, wciągając wonie, kaskadami z ogrodów i pól bijące.
 W rozchylonych nieco ustach igrał blask konającego słońca. Może je całował...
 Władysław patrzył, pochłaniał ją oczyma.
 — Madonna! — szepnął niemal bezwiednie.