Strona:PL Jerzy Żuławski - Kuszenie szatana.djvu/055

 — Madonna! — i złożył ręce jak do modlitwy.
 W tej chwili ostry, przenikliwy śmiech obił się o jego uszy i równocześnie dłoń Kamila spadła mu na ramię.
 Podniósł głowę zmieszany.
 Kamil patrzał na niego przenikliwie. Koło ust drżał mu szyderczy uśmiech, ale w oczach miał wielką boleść i smutek.
 — Madonna! — ozwał się — daj pokój! Nie bluźnij i — nie patrz! Po co patrzysz?
 — Piękna jest!...
 — Nie patrz! To nie dobrze — dzisiaj nie dobrze — teraz...
 — Chciałbym tę twarz malować, — szepnął Władysław, jakby usprawiedliwiając się.
 Kamil uśmiechnął się znowu wpół z szyderstwem a pół z litością:
 — I te usta całować, nieprawdaż?
 — Tak.
 Kamil powstał szybko.
 — Wiedziałem. Chodźmy już, — rzekł, — nie dobrze jest tutaj. Chłód wieczorny przejmuje.
 Mówiąc to, wziął pled, na poręczy krzesła zwieszony i począł się nim otulać.
 — Chodź, chodź! — powtórzył. — W złą godzinę zobaczyłeś tę twarz, w złą godzinę...