Strona:PL Jerzy Żuławski - Kuszenie szatana.djvu/060

jednak, jakby zawstydzony, opuścił się znowu na krzesło i z tęsknym uśmiechem powtórzył:
 — Gdzieś ze świata...
 — Tak. Ojciec Przełożony pozwolił go wam oddać. Oto jest.
 Mówiąc to, wyciągnął rękę z listem i otwartą kopertą.
 Brat Bruno sięgnął poń i nie patrząc nawet położył obok siebie na oknie:
 — Gratias...
 Przybyły braciszek miał ogromną ochotę rozpocząć pogawędkę. Rozejrzał się po celi, chrząknął i wydobył z rękawa wielką, brzozową tabakierkę.
 — Pozwolicie? — zapytał, podając ją bratu Brunonowi.
 Bruno odsunął ją lekko dłonią:
 — Gratias! nie zażywam...
 — Nie zażywacie? hm! To czasem dobrze robi...
 I jakby na dowód tego ogromny niuch tabaki wpakował do nosa.
 — Tak, tak! to dobrze robi na oczy, — dodał i kichnął potężnie raz, drugi i trzeci.
 — Piękną nam Pan Bóg dał pogodę, — rzekł następnie, zbliżając się do okna.