Strona:PL Jerzy Żuławski - Kuszenie szatana.djvu/072

się do piersi, targa struny, żre serce, wyjada mózg... wszystko blednie, wszystko się wali... O!
 „Banalne i głupie, a jednak boli...“
 Zerwał się gwałtownie: wyraz strasznego bólu odbił się na twarzy. Przez chwilę błędnemi oczyma patrzył przed siebie i wyciągał ręce, jakby odpychając marę, która przyszła go prześladować znowu w cichej klasztornej celi. W całej postaci widać było strach.
 — Boże! — jęknął — Boże! miłosierdzia!
 Ciężko dysząc, upadł na krzesło. Zęby błyszczały mu z pośród rozchylonych warg, palce zaciskały się kurczowo. Uczuł, że mu brak oddechu. Szybkim ruchem rozerwał habit pod szyją i przycisnął dłonią falującą pierś.
 Pod palcami zaszeleściało coś...
 Maleńka koperta, pożółkła już i wytarta.
 Wydobył ją, otworzył. Wyleciała z niej wiązka włosów złotych i miękkich, jak jedwab, listek wawrzynu złamany i dwa zeschłe fijołki.
 Oto wszystko!
 Oczy zaszły mu łzami.
 Ileż to już lat nosi te pamiątki ne sercu! Nie może się z niemi rozstać, nie może! Wie, że to nie wolno, że to niedobrze, a przecież zabrał je z sobą pokryjomu do klasztoru. Nie mógł ina-