Strona:PL Jerzy Żuławski - Poezje tom III.djvu/170

Ta strona została uwierzytelniona.

»Ciała wasze od głodu ratując, ja święte
życie swoje skalałem —, bądźcie więc przeklęte!«

I na nędzę swe żony rabi precz od siebie
wygnał, zanim dzień nowy zabłysnął na niebie.

A w pokutnym popiele patrząc na tę białą
odchodzących gromadę, rzekł: »Słusznie się stało«.