Strona:PL Jerzy Żuławski - Szkice literackie.djvu/089

rzekł i zaśmiał się cicho i jakoś spazmatycznie.
 — Aż do jutra, — dodałem.
 Młody astronom spoważniał dziwnie.
 — Nie. Dla tych, co dzisiaj w nocy umrą, nie wróci już nigdy.
 Nie wiem dlaczego, rozśmieszyła mnie ta jego powaga.
 — Czy się na tamten świat wybierasz? — zapytałem wesoło. — A zresztą cóż stąd, choćby i wszyscy ludzie wymarli? Piękno przyrody zostanie po nich i bez świadków się obejdzie...
 Astronom nie odpowiadał. Pochylił się tylko zwolna nad teleskopem i dopiero po długiej chwili zwrócił się znów do mnie. Jedną ręką chwycił mnie za ramię powyżej łokcia a zataczając drugą krąg w koło siebie, spytał:
 — Czy ty myślisz naprawdę, że piękno jest tam, poza nami, w tych rzeczach wszystkich?
 — Ależ naturalnie! — odrzekłem.
 — Bo ja tak nie myślę, — kończył, — ja myślę, że ono jest w nas i tylko w nas.
 — Zapewne, jako uczucie, zapewne — wszak my piękno odczuwamy... Ale w każdym razie istnieje po za nami, w przedmiotach coś, co