Strona:PL Jeske-Choiński Teodor - Błyskawice 01.djvu/229

 — Jaką karę przeznacza dla tego zdrajcy wasza wysoka sprawiedliwość?
 — Spalić go, spalić!
 Znoszą dzieci odłamki drzewa, szmaty, skrawki, strzępy papieru, wiechcie słomy. Stos gotów.
 — Na stos zdrajcę!
 Już przykładała jakaś kobieta do stosu płonące łuczywo, kiedy ktoś zawołał!
 — Rabaciarz niech wyspowiada zdrajcę przed śmiercią.
 Właśnie przechodził tędy ksiądz de Courcel i ujrzał zbiegowisko, przystanął.
 Ogromnie podobał się tłumowi pomysł wyspowiadania manekina. Aż rżał z wielkiej uciechy.
 — Niech zdrajca wie, że naród umie być wspaniałomyślnym.
 Jeszcze się ksiądz de Courcel nie miał czasu domyślić, o co idzie, kiedy go kilka żylastych ramion pochwyciło i niosło wśród śmiechu do manekina.
 — Spowiadaj, klecho, to twój obowiązek, szafarzu miłosierdzia Bożego!
 Ksiądz zrozumiał śmieszność swego położenia i rozpustę fantazyi ludowej. Spojrzał na prawo, na lewo... Nigdzie nie było widać policyi, wojska, a dokoła niego kołysał się motłoch, jak fala wzburzona. Nie wydostanie się z tych ramion żylastych, sponiewierają go, rozszar-