Strona:PL Jeske-Choiński Teodor - Błyskawice 02.djvu/032

 Opierał się. Skopali go nogami, wzięli na ręce i cisnęli do basenu z wodą.
 — Wykąp się, boś brudny, wewnątrz i na zewnątrz.
 Kokoty klaskały, zanosząc się od śmiechu.
 Z kawiarni Foy wybiegł Gaston de Clarac.
 — Nie wstyd wam znęcać się nad starcem?
 — Arystokrata, śmierdzący pies, na ulicę z nim! — odpowiedziano mu.
 — Wy jesteście narodem, wy?!
 — Nie szczekaj, bo ci zuchwałą gębę zamkniemy na zawsze.
 Kilka krzeseł leciało w stronę Gastona. Jedno z nich trafiło go w głowę, zraniło w czoło. Krew zalała mu oczy.
 — A widzisz! Pysk trzymaj, kiedy naród sądzi. Na ulicę z nim!
 Ręce rzeźnickie pochwyciły Gastona i wyrzuciły go za bramę pałacu, pchnęły w rynsztok.
 — Niech żyje naród, niech żyje wolność! huczał tłum, uradowany, że ukarał zuchwalstwo arystokraty.
 Filozofowie salonowi rezonowali, marzyli o „wolności dla narodu“, przygotowywali teoretycznie rewolucyę, nie rozważywszy, że namiętności ludzkie wykoszlawią ich zamiary i marzenia. Hasła i doktryny wywrotowe padały do wielkiego kotła rewolucyjnego, który