Strona:PL Jeske-Choiński Teodor - Błyskawice 02.djvu/051

 — Pani zasłabła... przykry przypadek panią spotkał... może nieszczęście... ktoś drogi sercu pani umarł?
 Malutka, drobna, mocno uróżowana dama odpowiadała na sypiące się na nią pytania przeczącem potrząsaniem głowy, co wprawiało w ruch cały bukiet kwiatów, urozmaicony ogromnym pióropuszem, zmieniający jej perukę w żywy ogród.
 Staruszka, łatająca tak pretensyonalnie zwiędłą cerę i łysą czaszkę, wyglądała tak pociesznie, iż panowie zagryzali wargi, by nie wybuchnąć wesołym śmiechem.
 — Co się tej babie stało — rzekł Chesterfieldl do Gasona.
 — Założyłbym się, że ma jakieś zmartwienie polityczne.
 — Takie czupiradło?
 Malutka dama dyszała, nie mogąc wrócić do równowagi po jakimś niezwykłym wysiłku, czy zmartwieniu.
 — Szampańskiego wina dla pani d’Angivilliers! — rozkazała pani de Beauharnais.
 Z dworacką usłużnością nadbiegł z kieliszkiem sam kawaler de Cuibières.
 — Okropnie! — odezwała się nareszcie pani d’Angivilliers, napiwszy się wina. — To zbrodniarze.
 — Czy chłopi zburzyli pani zamek, spalili zboże, wypuścili wodę ze stawów, powystrzelali zwierzynę? — pytano.