Strona:PL Jodko-Narkiewicz, Dickstein - Polski socyalizm utopijny na emigracyi.pdf/64

„Théorie sociétaire“. Musimy jednak wykazać bezpodstawność obu takich przypuszczeń.
 Doktryny „Ludu Polskiego“ tylko z zewnętrznych pozorów podobne są do socyalizmu chrześciańskiego. Widzieliśmy wprawdzie, że jeden z dwóch głównych kierunków „Ludu Polskiego“ swoje idee komunistyczne wywodził z nauki Chrystusa o równości wszystkich ludzi; lecz wypływające stąd konsekwencye praktyczne nie mają nic wspólnego z chrześciańskim socyalizmem. Podczas gdy socyaliści chrześciańscy wszystkich odcieni widzą udoskonalanie świata w wykonywaniu przepisów Chrystusa i co do tego różnią się między sobą tylko w drobnych szczegółach, to „Lud Polski“ pragnie zreformować społeczeństwo przemocą. Grozi mieczem klasom posiadającym i wzywa lud do organizowania się w tym celu. O solidarności wszystkich chrześcian, bogaczy i proletaryuszy, którą spostrzedz można u wszystkich socyalistów chrześciańskich, wśród „Ludu Polskiego“ nie ma nawet mowy. Oni nawet w Towarzystwie Demokratycznem widzą twórców przyszłej polskiej burżuazyi.
 Co do Fourier’a, to jedynie miasto „Suez“ jest wspólne jego naukom z zasadami „Ludu Polskiego“. Nie potrzebujemy zatem dłużej zatrzymywać się nad tą kwestyą.
 Daleko ważniejszymi są punkty styczne między naukami „Ludu Polskiego“ a St. Simonistów i Babuwistów. Przypatrzmy się pierwszym:
 Na trzech zasadach jest zbudowana nauka St. Simona (w ostatnich latach jego życia) i jego uczniów w pierwszych początkach ich działalności, a mianowicie:
 1. „Wszystkie instytucye społeczne powinny mieć za cel fizyczne i moralne udoskonalenie klasy ludności najliczniejszej i najuboższej.