Taż sama zdolność, wyrażona połowicznie, napotyka się u przypadkowych „psychików“, którzy swoich własnych sił nie znają. U takich ludzi jasnowidzenie w czasie bywa zawsze mniej lub więcej niedoskonałe, daje obrazy niecałkowite i w błąd wprowadza. Postaramy się objaśnić przyczyny tej niedoskonałości.
Twierdzenie, że człowiek może widzieć przy pomocy wzroku astralnego zdarzenia ubiegłe — wymaga cale innego wytłumaczenia, niż jasnowidzenie w przestrzeni. Przy jasnowidzeniu w przestrzeni człowiek widzi to, co w danej chwili odbywa się w innem miejscu. Przy jasnowidzeniu w czasie powinien on widzieć to, co pozornie już minęło i więcej nie istnieje. Słowa te „pozornie“ „minęło“ — stanowią klucz ku zrozumieniu jasnowidztwa w czasie. Okultyści wiedzą, że nic nie znika i że na wyższych płaszczyznach materji w dalszym ciągu istnieją trwałe i niezmienne „odbicia“ (wspomnienia, records) każdej sceny, każdego postępku, myśli czy zjawiska, które miało miejsce kiedykolwiek. Te „akazowe“[1] odbicia znajdują się nie na płaszczyźnie astralnej, ale na planie wyższym i tylko refleksują się w astrali podobnie jak niebo i chmury odbijają się w jeziorze i ten, coby nie mógł widzieć nieba, może jego odbicie dostrzec w wodzie. Jak zaś ów obraz w wodzie może być zaburzony pomarszczeniami na powierzchni i falami — podobnież „odbicia“ astralne przeszłości mogą być zaburzone i dać wrażenia nieprawidłowe — wskutek wstrząśnień w świetle astralnem. Dzięki temu podobieństwu okultyści od najdawniejszych czasów uznają „wodę“ jako symbol światła astralnego.
Odbicia akazowe zawierają w sobie obrazy wszystkiej przeszłości i komu są dostępne, może czytać przeszłość — zupełnie w taki sposób — jak czyta księgę
- ↑ Akaza.
