dowe, tając w cieplejszych morzach, ochładzają silnie powietrze.
Jeśli podczas naszego lata zawieje wiatr z owych stron, to wówczas temperatura u nas spada gwałtownie jak to miało miejsce 1882 r.
Góry lodowe unoszą z własnej ojczyzny znaczną ilość kamieni, a często i ogromne odłamy pobrzeżnych skał i pozostawiają je tam, gdzie same roztają.
Zimą życie zamiera. W krainach wiecznego lodu i śniegu życie nie może się rozwijać, zwłaszcza, jeśli go choć na chwilę nie wywoła życiodajna siła słońca. Na powierzchni lodowej, gdzie odrobina pyłu i piasku zatrzyma w sobie więcej ciepła — tam wyrasta zaledwie drobna rzęsa. Skoro zniknie śnieg i lód, a grunt przynajmniej chwilowo wystawiony jest na działanie słońca, wtedy potężna siła twórcza przyrody wnet rozbudza życie, życie wprawdzie krótkie, ale zdumiewające swą rozmaitością. Na powierzchni wysokich gór, wiosna z latem i jesienią następują szybko po sobie w przeciągu trzech najcieplejszych miesięcy w roku. W tym czasie bujna roślinność górska wschodzi, rozwija się, kwitnie i wydaje owoce. Na małej przestrzeni znajdujemy jednocześnie wiosenne sasanki, których pokrewne gatunki dawno już w dolinach przekwitły — obok lilji, co do-
