Strona:PL Joseph Conrad-Banita 187.jpeg

 — List wcale przyzwoity. Snać Abdulla dość go ma, skoro ci go kapitanie tak chętnie odstępuje. Co zamyślasz ojcze począć?
 Luigard odchrząknął, strącił z białego rękawa osiadły tam wypadkiem pyłek, nasrożył brwi, zdawa się stanowczo na coś zdecydowanym. Raz jeszcze odchrząknął.
 — Pal ich... jeśli wiem — rzekł wreszcie widocznie zafrasowany.
 Potrzeba jednak — począł Almayer, lecz kapitan przerwał mu porywczo:
 — Co za pośpiech, nic nie nagli.
 A potem dodał rozważnie:
 — Nie uniknie przecie i mam go na łasce swej i niełasce...
 — Na łaski to chyba nie zasłużył — uśmiechnął się złośliwie Almayer — a z Abdulli stylowych esów i floresów wygląda jasno, jak na dłoni: „Pomóż mi zbyć z rąk tego „białego“, a porozumiemy się łacno“.
 — Tak sądzisz? — rzekł wzgardliwie kapitan.
 — Mniej więcej. To jest, Arab myśli o podziale zysków i o handlowej spółce do czasu, aż mu się uda wszystko zagarnąć.
 Almayer wzniósł wzrok, a widząc strasznie zmienioną twarz Luigarda, zawołał:
 — Co ci ojcze? Istotnie chory jesteś.
 — Zmęczony tylko — odpowiedział kapitan.
 — Ho! ho! — dodał odchrząkując — przetrwam jeszcze nie jedną burzę.
 — Winieneś się ojcze szanować — upominał Almayer i wraz spytał: