Strona:PL Joseph Conrad-Banita 288.jpeg

nie zamienił z nikim słowa, porwał rewolwer, zbiegł ku rzece, wskoczył do łódki i sam powiosłował ku stojącemu na kotwicy dwumasztowcowi. Płynął pomału, dopiero zbliżając się do okrętu, zaczął okazywać pośpiech.
 — Załoga! — wołał — załoga!
 Po przez barjerę, otaczającą pomost wychylił się cały rząd czarnych twarzy i kędzierzawych jak wełna czarnych czupryn.
 — Panie? — pytano.
 — Szyper! Wołać mi szypra! — krzyczał Almayer, robiąc wysiłki, by pochwycić rzuconą sobie linę.
 Szyper wysunął głowę.
 — Co pan rozkaże? — pytał.
 — W imieniu kapitana Luigarda żądam ratunkowej łodzi. Kwestia życia lub śmierci.
 Na szypra podziałała agitacja Almayera.
 — Natychmiast — mówił — chłopcy, spuścić łódź ratunkową. Na tyłach. Niech pan wskoczy, panie Almayer. Majtkowie natychmiast gotowi będą.
 Z pomostu zrzucano wiosła. Sternik zauważył:
 — Jeśli grozi niebezpieczeństwo, mogę dodać pomoc. Sam gotów jestem...
 — Tak! tak! — wołał, gorączkując się Almayer. — Proszę pana, panie Swan. I weź pan ze sobą rewolwer. Niema minuty do stracenia.
 Pomimo naglenia do pośpiechu, sam siedział zatopiony w myślach i roztargniony, dopiero do siedzącego już naprzeciw szypra, odezwał się:
 — Płyniemy?
 Z pokładu wołano:
 — Odczepiać łódź, odczepiać! Hej! ha!