Strona:PL Joseph Conrad-Falk wspomnienie, Amy Foster, Jutro.djvu/112

 Zaznaczam, że myśl o samobójstwie nawet nie postała mu w głowie. Przyszło mi na myśl zapytać:
 — Gdzie się rozbił ten wasz okręt?
 Drgnął i rzekł z roztargnieniem:
 — Daleko na południu.
 — Tu pan nie jest na dalekiem południu — rzekłem. — Gwałt panu nic nie pomoże. Odebraliby ją panu natychmiast. A jak się ten okręt nazywał?
 — Borgmester Dahl — odrzekł. — Ale to nie było rozbicie.
 Zdawał się budzić stopniowo z transu; budził się uspokojony.
 — Więc nie rozbicie? A cóż to było?
 — Uszkodzenie śruby — odrzekł, z każdą chwilą przychodząc bardziej do siebie. Stąd się dopiero dowiedziałem, że to się działo na parowcu. Przypuszczałem do owej chwili, że marli głodem w łodziach czy też na tratwie — a może i na jakiej jałowej skale.
 — Więc nie zatonął? — zapytałem ze zdziwieniem. Falk skinął potakująco głową.
 — Widzieliśmy już południowe lodowe pola — wyrzekł sennie.
 — I pan sam z tego wyszedł?
 Falk usiadł.
 — Tak. To było dla mnie straszne nieszczęście. Wszystko się na złe obróciło. Wszyscy ludzie przepadli. A ja wyżyłem.
 Mając w pamięci to co czytałem o podobnych wypadkach, z trudem zdałem sobie sprawę z właściwego znaczenia jego odpowiedzi. Powinienem był zrozumieć odrazu, ale nie zrozumiałem; tak trudno jest naszym umysłom — pamiętającym tak wiele, tak bardzo wykształconym, wiedzącym o tylu rzeczach — nawiązać